Doorgaan naar hoofdcontent





Omdat ik een mombrain heb



8 jaar en een klets geleden kreeg ik een heel nieuw lijf.

Tis te zeggen mijn haren vielen met bosjes, ik kreeg een soort interne wekker geïnstalleerd die voornamelijk s’nachts afgaat. Mijn armen en schoot veranderden in een babynestje, (over het bbb gedeelte gaan we wijselijk zwijgen)… mijn hart werd weker en mijn brein veranderde in een vat vol zwarte gaten, liefde en chaos. Een mombrein dus.

  • Dat brein blijkt helaas geen nothingbox te bevatten, maar een to do-lijsten plein zo groot als het sint Pietersplein voor het Vaticaan. Briefjes, unicorn-blocnotes, fluorescerende post-its waar ge koppijn van krijgt, afgescheurde papiertjes met weekmenu’s voelen zich goed in mijn agenda. Ah ja, want data onthouden doen we ook niet meer. Vergeten is dus iets waar mijn mombrein heerlijk aan meedoet. “Waar is mijn telefoon?” en hem vast hebben. Of mijn bril zoeken die op mijn neus staat. Namen van de kinderen van vrienden of collega’s niet meer weten, maar dan denk ik “Hey, het is al genant genoeg dat ik vaak Smil, Stareene of Reemil de tuin in roep.”

Zo heb ik een aantal vergeetklassiekers; de verjaardag van…(durf ik niet te zeggen, gebeurde slechts 1 keer) , afspraak met de vriendinnen (thank God voor de whatsapp groepjes), brood voor morgenvroeg, de “Heb ik Mil zijn tut bij?” (belangrijk item), waar heb ik in godsnaam geparkeerd, en waar zijn nu die xxx autosleutels? Maar dan de topper onder al mijn vergeetachtigheden. De auto in stappen, drie straten lang twijfelen of ik de deur wel dicht deed. Toch omdraaien om dan voor de gesloten achterdeur te staan en terug te keren naar de auto met een grommelende echtgenoot. (yep echt gebeurd)

  • En toch lijken we zoiets te hebben als een google mom zoekfunctie: “Mama waar ligt mijn huiswerk, “waa tutze (nog steeds vrij belangrijk), welk dekselke moet op dit tupperware potteke… got that! Hoe dan ook, vaak vergeet ik de vele kleine onbenullige dingen die zoveel kleur geven aan een herinnering. Hoe het ook al weer echt was; een klein babytje slapend op mn borst. Reene die stoer en onbevreesd naar haar klasje stapt op haar eerste schooldag. De big smile van onze Stanneman toen hij scoorde op de voetbal. Hoe heerlijk een vers gewassen baby ruikt…

Maar voor de bijgeleverde traanfabriek van 8 jaar geleden in werking treedt, niet getreurd, er is hoop! Want daarom mannekes, daarom ga ik bloggen. Om al die leuke shizzle niet te vergeten en… om samen met jullie moederkes leedvermaak te hebben…

of course

x Ann

The sweetmonsterkids Mom

Labels:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Naar uw kamer! Yesss

Mama, ik wil een tienerkamer!  9 jaar geleden maakte zij mij voor het eerst mama, moeder, nog meer emo-mens, nog een kwetsbaarder hartje. En net nu ik nog een jaar heb voordat ik mag spreken van een tiener in huis en dat emohart nog wat kan wennen, zegt deze dochter doodleuk een tienerkamer te willen voor haar 9de verjaardag! Wel, ja ... het komt er toch wel van eh.  Er lopen hier nog pateekes rond onder de 10, dus moederhart-gewijs zit dat nog wel goed.   Een tienerkamer; hoe begin je daaraan? Ik vroeg raad aan de dames van Designed for Kids . Karen en Katrien vroegen naar de interesses, lievelingskleuren en ideeën van Reene.  Met die informatie gingen ze aan de slag en maakten ze een moodboard dat nog aanpasbaar was, ze gaven raad over de kamerindeling en reikten ons het juiste kleuradvies aan. We kregen een accessoireplan en een shoppinglijst.  Steeds met veel ruimte voor aanpassingen, want wat voor hen telt is dat de tiener in spe zich echt thuis voelt in haar eigen nieuwe plekje. 
Een reactie posten
Meer lezen

De selfieluis in huis...

Lap...de tweede week van de school had zich amper ingezet en ik vond al het gevreesde papiertje in de boekentassen. De luizen zijn in aantocht... of beter gezegd, ze zijn misschien reeds gearriveerd. Al krabbend in mijn eigen haar snel ik dan naar mijn kinders toe, die eigenlijk al niet meer opkijken van deze briefjes. Want spreken over luizen is, met jeuk in mijn haar geloven in de virtuele luis. Maar dus, als een volleerde luizenmoeder (haha) graaf ik dan in die blonde hoofden van mijn kroost om al twijfelend mezelf af te vragen of dit een zandkorreltje is of het gevreesde L-diertje. Na een grondig nazicht met de smartphonezaklamp en al kon ik tot de constatatie komen dat die vervelende luizen nog niet hun kamp hadden opgeslagen in die blonde kopjes. En tot voor kort wist ik nog niet dat je ook preventief te werk kan gaan, maar er bestaat dus een heerlijk geurend spayke van Silikom , gewoon te koop bij de apotheek. Met deze spray, die ruikt naar mango en appelsien, sprit
Een reactie posten
Meer lezen
Afscheid in sjtijl Tis zover, of EricVanLooy-gewijs, t’is gebeurd. Mijn baby is niet meer! Anders gezegd, onze Milleman (geboren 4 kg droog aan de haak), is altijd een groot ventje geweest. Maar mannekes, das de jongste, de laatste, nummertje drie, mijn baby dus. En vanaf deze week is het manneke naar school. Dat hij er helemaal klaar voor is , was drie maanden geleden ook al pijnlijk duidelijk toen hij de volgende mededeling deed: ” Mama, Mil ook meestej Stistof jaan, mil ook bootjes en zuipsap mee”  (google translate: mama, mil ook meester Kristof gaan, ook boterham en fruitsap mee )  Alhoewel zuipsap ook kan, want boy drinkt die kleine man veel. Aansluitend ging meneer meteen voor ne upgrade want meester Kristof, das wel meteen tweede kleuterklas. Mijn week moederhart stond juist geen drie seconden stil. Edoch   (finaly, i can use the little bugger, mijn leraar fotografie gebruikte dit woord ooit veel te veel)  moet er dus afscheid genomen worden. Afscheid van de onthaalmoeder, afsc
Een reactie posten
Meer lezen